być więźniem! wolności!

                                                                       "ku wolności"                                                      

     

                                                       zobaczyć wyobraźnią wolność

                                                       poczuć radość samotności,

                                                       gdy tylko wiatr jest w stanie

                                                       zburzyć kierunek myśli,

                                                       takie niebo i szczyty

                                                       dają szczęście, 

                                                       móc być więźniem marzeń

                                                       a nie życia ....

                                                                 ...©Slawrys...

fotografia z internetowych stron 

no i znów taki mój zryw myśli; zobaczyłem te fotografie i skusiło mnie napisać coś o tym. Najpierw powstała wersja robocza pod tytułem "ku wolności", no i musiałem to rozwinąć w wersje o rozbudowanej warstwie wiersza; oto on:


"być więźniem! wolności!" 

choć bez skrzydeł uniosłem myśli 
ponad te miejsca ośnieżone i obce,
może tam niebo wpuści na chwilę
wszystkie marzenia o szczęściu

zobaczy wyobraźnią kurs, nowy
co skieruje wolność na szczyty;
tam wiatr docenia je pieszczotą
zmysłowym tańcem chmur i grani

takie chwile samotności to raj
niezmącony tęsknotą za wyjściem
z zimnych myśli, dreszczy, potu
potarganych uczuć o krawędź życia

tam nie czuć zimna, tylko wolność
co stała się wspomnieniem marzeń,
tej przestrzeni do bycia czymś więcej
jak tylko bilansem uczuć, łez i ran 

móc być więźniem wszystkich radości! 
móc być więźniem marzeń, a nie życia!

                                           ...©Slawrys...
                                               

cmentarzyska uczuć ... w 70 rocznice mordu na Polakach

rocznica rzezi wołyńskiej 

"rzeź to czy ludowa tradycja"

cmentarz sumienia naszkicował czas
bo trzeba walczyć, rywalizować!
niewolnikom można, obiecać wolność
gdy zniewolą innych,
choć ci co zginęli wtedy 
nie maja koszmarów takich 
jak ci co żyją i smutno: 
patrzą na jutro

kto winien, że piękny strumień krwi
wsiąkł spływając z gór zielonych
a przemilczał go las i ludzie 
dopiero rzeka czasu 
udowodniła, że rządź i dziel
sprawdza się gdy trzeba
okraść marzenia 
z ludzkich uczuć

upamiętnić was! tych co nie wiedzieli
dlaczego giną, nie potrafię 
każde miejsce dla mnie obce
jedynie wam śmierci zazdroszczę!
tylko  pamięć zostawić chce innym,
życie to dar jaki odbierają żywi ... żywym 
                                            ......SLAWRYS...


miałem na lato nie poruszać tematów o cywilizacji z dominującą rolą stada!
ale się nie da; wena przyszła i swoje zapisuje ...a Wy tradycyjnie oceniacie ...

--------------------
po latach walki z "edytorem tekstu"
pomyślałem o próbie poprawek (niedziela 10 lipca 2016):

Rzeź to czy ludowa tradycja!

Cmentarz sumienia, naszkicował czas
wciąż trzeba walczyć, rywalizować!
Niewolnikom - można obiecać wolność
gdy zniewolą innych.
Choć ci co zginęli wtedy
nie mają koszmarów takich,
jak ci co żyją i smutno:
patrzą na jutro.

Kto winien, że piękny strumień krwi
wsiąkł spływając z gór zielonych,
a przemilczał go las i ludzie?
Dopiero rzeka czasu
udowodniła: że rządź i dziel
sprawdza się gdy trzeba
okraść marzenia
z ludzkich uczuć.

Upamiętnić was! tych co nie wiedzieli
dlaczego giną - nie potrafię.
Każde miejsce dla mnie obce
jedynie wam śmierci zazdroszczę!
Tylko w pamięci, zostawić chce innym myśl:
życie to dar jaki odbierają żywi ... żywym.
                                            ......SLAWRYS...

zapomnienie ... resztki życia!

narzucam sobie moratorium letnie na omawiania stadnego pożycia, w ramach 
pseudo-cywilizacji .. dlatego na ten okres tylko wiersze o tematyce
ciut lżejszej ... 
na wasze nieszczęście potrafię włączyć wyobraźnię i pisać
o tym co można marzyć - wbrew realiom... tyle marudzenia oto wersy dzisiejsze:

"igraszka letnia"                                                                                                

urlop od trosk nadchodzi                                                                                    

z letnim uśmiechem, 

tych chwil co kochają 

każde poranek, 

zapiszą się radością

poprzedniego wieczoru, 

a uzupełnią mrokiem,

jaki potrafi tylko rozświetlić

śmiech i pocałunek 

pożegnania 

potem,

tak zwyczajnie wiatr przypomni

wszystko co warte, 

gdy rozwieje każdy włos 

by ułożyć kilka uczuć,

na czynniki nie pierwsze

może drugie!

byleby nie ostatnie,

by codzienność była 

nie tylko wspomnieniem

ciepła, pocałunków, śmiechów!

stała się, częścią życia. 

                        ...©Slawrys...